نقد ساختارى خسرو و شیرین نظامى با رویکرد به فرایند برجسته‏ سازى

یکى از مهم‏ترین عناصرى که در سبک‏شناسى شعر مطرح است، ساختار زبانى شعر است؛ ویژگى‏هایى که بر مبناى ساختار آوایى، واژگانى و نحوى زبان استوار است. در مقاله حاضر، کوشش شده است که به سبک‏شناسى ساختارى منظومه "خسرو و شیرین" نظامى، که یکى از مهم ترین آثار ادب غنایى فارسى است، بپردازیم. بنابراین، محوراصلى بحث در تحلیل این منظومه، آن است که بدانیم نظامى در ساختار زبانى شعر خود از چه تمهیداتى بهره برده تا بتوان کلام او را بر اساس اصول ساختارگرایان مورد تحلیل ساختارى (فرمالیستى) قرار داد یا به تعبیر دیگر چطور توانسته از زبان عادى فاصله گرفته و زبان شعرى را بیافریند. و براى خلق شعر غنایى در منظومه "خسرو و شیرین" فرایند برجسته‏سازى و آشنایى‏زدایى در شعر وى چگونه نمود پیدا مى‏کند.